รักในวัยเรียน(เรื่องจริง)

ข้อมูลเบื้องต้น

 บัวสาวน้อยอารมณ์ นิสัยหวานๆห้าวๆปนกันไป



พัชชา ชายหนุ่มหน้าหวาน อ่อนโยนรักเด็ก

ยังแต่งไม่จบนะคะ

เนื้อเรื่อง

  เย้ เช้าวันใหม่ของเด็กน้อยชั้นอนุบาล3 ที่กำลังจะไปโรงเรียนไปวิ่งเล่นกับเพื่อนๆที่เธอดีใจขนาดนี้เพราะช่วงนี้เป็นเวลาปิดเทอมแต่วันนี้นักเรียนทุกคนจะต้องไปฟังผลสอบ เธอรีบเดินไปโรงเรียนกับคุณยายของเธอพอไปถึงโรงเรียนนั้นเธอก็ไปเจอเพื่อนๆแล้วก้วิ่งเล่นตามภาษาเด็ก ระหว่างนั้นเองก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักว่า
 "นี่บัวรู้มั๊ยว่าบัวสอบได้ที่เท่าไหร่"
 แล้วผู้ชายคนนี้ก็คือญาติของฉันเอง แต่เอ๊พี่ปลั๊กไม่ได้มาคนเดียวนิมีเพื่อนมาด้วยแห๊ะ
"บัวยังไม่ได้ไปดูเลยพี่ แล้วเค้าได้ที่เท่าไหร่เหรอคะ"
"พี่จะบอกอะไรให้บัวสอบได้ที่1นะ"
"ห๊ะ จริงเหรอเค้าไม่เชื่อหลอก อย่ามาหลอกกันสิ"
"อ้าว จริงๆนะบัวไม่เชื่อก็ไปดูที่บอร์ดสิ"
"เค้าไม่สนใจหรอก เค้าจะเล่นกับเพื่อน"
พี่ปลั๊กนิสัยไม่ดีชอบแกล้งเค้าจังเลย ส่วนเพื่อนพี่ก็เอาแต่ยิ้มอยู่ได้ เชอะ
 โดยเวลานั้นก็ได้ผ่านไปจนกระทั่งวันหนึ่ง
"บัวๆ มานี่หน่อยสิ"
"มีอะไรเหรอพี่ปลั๊ก"
"ทำไมบัวไปเล่นวิ่งไรจับกับผู้ชายอย่างนั้นล่ะ"
"แล้วเล่นไม่ได้หรือไงพี่เค้าก็เล่นอย่างนี้มานานแล้วนะ"
เชอะ เล่นแค่นี้ก็ไม่ได้ แล้วผู้ชายคนนี้อีกแล้วที่มากับพี่ปลั๊กตอนวันประกาศผลสอบ หึ๋ย หัวเราะอะไรเนี่ย มันน่าตลกตรงไหน เห็นที่ฉันจะอยู่เฉยๆไม่ได้ล้ะ
"นี่พี่หัวเรอะอะไรน่ะ"
"เฮ้ยปลั๊กญาติแกนี่น่ากลัวจัง"
"นี่พัชชาอย่าไปล้อบัวสิ"
"อ๋อ ชื่อพัชชาเหรอ"
"ป่าวนิ ใครชื่อพัชชาไม่มี๊"
"ไม่เชื่องั้นขอดูชื่อที่ปักอยู่บนเสื้อหน่อยสิ"
พอพูดจบฉันก็รีบขยับเข้าไปใกล้ๆเพื่อจะดูชื่อที่ปักอยู่บนเสื้อ แต่เอ๊ะ ทำไมต้องเอามือมาปิดด้วยล่ะแค่ดูชื่อนะไม่ได้ล่ะอย่างนี้ต้องใช้กำลังแล้ว ว่าแล้วฉันก้พยายามดึงมือของพัชชาออกแต่มันกลับยากกว่านั้นเพราะแรงของพัชชานั้นมีแรงกว่าฉันมากทำให้ฉันต้องแงะมือของชายคนนี้ออกมาอย่างยากเย็น แต่ความพยายามในการแงะมือของฉันก็สำเร็จ 
"นี่ไงๆๆๆ ชื่อพัชชาจริงๆด้วย"
"ฮ่าๆๆ เก่งจริงเด็กน้อยแรงเยอะนะเนี่ย"
"หัวเราะทำไมล่ะดูสิเค้าเหนื่อยนะถ้าให้ดูตั้งแต่ต้นก็จบแล้ว"
"ถ้าให้ดูง่ายๆมันก็ไม่สนุกล่ะสิ"
"นี่พอเลย พอทั้งคู่เล่นกันเป็นเด็กๆไปได้ นี่ก็หมดเวลาพักกลางวันแล้วนะ เข้าห้องเรียนกันเถอะ"
 ตอนเลิกเรียน
"อ้าวบัวยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ"
พัชชาเดินเข้ามาถาม
"ก็กำลังจะกลับบ้าน"
"แล้วเราน่ะกลับยังไง"
"อ๋อ เค้าเดินกลับบ้านกับยายน่ะ แล้วพัชชาล่ะ"
"เดี๋ยวพ่อพี่ก็มาแล้วล่ะ"
"งั้นไปนั่งรอกลับยายเค้าสิ ยายเค้านั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินหน้าโรงเรียนน่ะ เดี๋ยวรอพี่เป็นเพื่อน"
ว่าแล้วฉันก็ดึงชายเสื้อของพัชชาไปทางโต๊ม้าหินอ่อนหน้างโรงเรียน
"ยายๆ นี่พัชชาเพื่อนของพี่ปลั๊ก"
"สวัสดีครับคุณยาย"
"อ๋อสวัสดีจ๊ะพัชชา แล้วหนูกลับบ้านยังไงลูก"
"คือว่าเดี๋ยวพ่อของผมจะขับรถมารับน่ะครับ"